Recordo
el dia que va morir la Montserrat Roig, ho vaig llegir al diari un matí
de sol de tardor a Barcelona. Visc a quatre carrers del seu i em vaig
girar cap a Bailen, del kiosk estant, desconcertat. I vaig tenir aquella
sensació d'orfandat que sentim quan perdem un referent. Un referent
molt proper i elemental. La Simó te raó; estem oblidant la Roig.
Però jo no; tinc un matí de sol de tardor que va de casa fins a Bailen.
Bé, tot i que jo el que volia era recoradar el seu naixement, el 13 de juny...
No, no tinc res amb la Nacha. Però va fer seves cançons que jo vaig fer meves; poemes que em van fer, com aquest de José Martí amb música de Pablo Milanés.
Llegiu-la i escolteu-la amb deteniment.
I aquesta és per la Irmixka
Baci
Amor de ciudad grande
De gorja son y rapidez los tiempos. Corre cual luz la voz; en alta aguja, Cual nave despeñada en sirte horrenda, Húndese el rayo, y en ligera barca El hombre, como alado, el aire hiende. ¡Así el amor, sin pompa ni misterio Muere, apenas nacido, de saciado! ¡Jaula es la villa de palomas muertas Y ávidos cazadores! Si los pechos Se rompen de los hombres, y las carnes Rotas por tierra ruedan, ¡no han de verse Dentro más que frutillas estrujadas!
(De borja son y rapidez los tiempos.)
Se ama de pie, en las calles, entre el polvo De los salones y las plazas; muere La flor el día en que nace. Aquella virgen
Trémula que antes a la muerte daba La mano pura que a ignorado mozo; El goce de temer; aquel salirse Del pecho el corazón; el inefable Placer de merecer; el grato susto De caminar de prisa en derechura Del hogar de la amada, y a sus puertas Como un niño feliz romper en llanto; Y aquel mirar, de nuestro amor al fuego, Irse tiñendo de color las rosas, ¡Ea, que son patrañas! Pues ¿quién tiene Tiempo de ser hidalgo? ¡Bien que se sienta,
Cual áureo vaso o lienzo suntuoso, Dama gentil en casa de magnate! O si se tiene sed, se alarga el brazo ¡Y a la copa que pasa se la apura! Luego, la copa turbia al polvo rueda, Y el hábil catador -manchado el pecho De una sangre invisible- sigue alegre Coronado de mirtos, su camino! ¡No son los cuerpos ya sino desechos, Y fosas, y jirones! Y las almas No son como en el árbol fruta rica En cuya blanda piel la almíbar dulce En su sazón de madurez rebosa, ¡Sino fruta de plaza que a brutales Golpes el rudo labrador madura!
¡La edad es ésta de los labios secos! ¡De las noches sin sueño! ¡De la vida Estrujada en agraz! ¿Qué es lo que falta Que la ventura falta? Como liebre
Azorada, el espíritu se esconde, Trémulo huyendo al cazador que ríe, Cual en soto selvoso, en nuestro pecho; Y el deseo, de brazo de la fiebre, Cual rico cazador recorre el soto.
¡Me espanta la ciudad! ¡Toda está llena De copas por vaciar, o huecas copas! ¡Tengo miedo ¡ay de mi! de que este vino Tósigo sea, y en mis venas luego Cual duende vengador los dientes clave! ¡Tengo sed; mas de un vino que en la tierra No se sabe beber! ¡No he padecido Bastante aún, para romper el muro Que me aparta ¡oh dolor! de mi viñedo! ¡Tomad vosotros, catadores ruines De vinillos humanos, esos vasos Donde el jugo de lirio a grandes sorbos Sin compasión y sin temor se bebe! ¡Tomad! ¡Yo soy honrado, y tengo miedo!
per ocupar a vessar el primer lloc del podi dels...
Altrament (originalment) dits:
És clar que amb tants d'avantatges...
O bobo, por não se ocupar com ambições, tem tempo para ver, ouvir e
tocar o mundo. O bobo é capaz de ficar sentado quase sem se mexer por
duas horas. Se perguntado por que não faz alguma coisa, responde: "Estou
fazendo. Estou pensando."
Ser bobo às vezes oferece um mundo de
saída porque os espertos só se lembram de sair por meio da esperteza, e
o bobo tem originalidade, espontaneamente lhe vem a idéia.
O
bobo tem oportunidade de ver coisas que os espertos não vêem. Os
espertos estão sempre tão atentos às espertezas alheias que se
descontraem diante dos bobos, e estes os vêem como simples pessoas
humanas. O bobo ganha utilidade e sabedoria para viver. O bobo nunca
parece ter tido vez. No entanto, muitas vezes, o bobo é um Dostoievski.
Há
desvantagem, obviamente. Uma boba, por exemplo, confiou na palavra de
um desconhecido para a compra de um ar refrigerado de segunda mão: ele
disse que o aparelho era novo, praticamente sem uso porque se mudara
para a Gávea onde é fresco. Vai a boba e compra o aparelho sem vê-lo
sequer. Resultado: não funciona. Chamado um técnico, a opinião deste era
de que o aparelho estava tão estragado que o conserto seria caríssimo:
mais valia comprar outro. Mas, em contrapartida, a vantagem de ser bobo é
ter boa-fé, não desconfiar, e portanto estar tranqüilo. Enquanto o
esperto não dorme à noite com medo de ser ludibriado. O esperto vence
com úlcera no estômago. O bobo não percebe que venceu.
Aviso:
não confundir bobos com burros. Desvantagem: pode receber uma punhalada
de quem menos espera. É uma das tristezas que o bobo não prevê. César
terminou dizendo a célebre frase: "Até tu, Brutus?"
Bobo não reclama. Em compensação, como exclama!
Os bobos, com todas as suas palhaçadas, devem estar todos no céu. Se Cristo tivesse sido esperto não teria morrido na cruz.
O
bobo é sempre tão simpático que há espertos que se fazem passar por
bobos. Ser bobo é uma criatividade e, como toda criação, é difícil. Por
isso é que os espertos não conseguem passar por bobos. Os espertos
ganham dos outros. Em compensação os bobos ganham a vida.
Bem-aventurados os bobos porque sabem sem que ninguém desconfie. Aliás
não se importam que saibam que eles sabem.
Há lugares que
facilitam mais as pessoas serem bobas (não confundir bobo com burro, com
tolo, com fútil). Minas Gerais, por exemplo, facilita ser bobo. Ah,
quantos perdem por não nascer em Minas!
Bobo é Chagall, que põe
vaca no espaço, voando por cima das casas. É quase impossível evitar
excesso de amor que o bobo provoca. É que só o bobo é capaz de excesso
de amor. E só o amor faz o bobo.
Quan, de petit, va arribar la descoberta de la mort, la mare que, ai! no en quedava pas exempta per més desesperació meva, s'atançà al
llit per consolar-me i, d’entre tot el que em va poder dir, només recordo una
frase:
Però, per això, encara falta molt de temps.
De temps n'ha passat un munt, però no n'he tingut prou, i de por n'he tingut
de sobres. Ho explico per vèncer aquesta por, només una mica. No vull que parlar-ne sigui
una mena de mal averany. I no vull no parlar-ne perquè no venci (sempre) la
por.
Ma; ja ho veus... O sigui que fes bondat i dona'ns
més temps, molt més temps encara.
I Vós, ja sabeu qui, ja sabeu
què...
Tot plegat ve a tomb perquè
l'Anna Montero te raó:
Caldrà parlar de la mort. de la meua petita mort, que a poc a poc s'atansa dins les teues pupil·les com pedres d'un riu que s'asseca. caldrà parlar de la meua mort que et creix als ulls com un camí que l'hivern esborra. caldrà dir abans que el silenci em foragite de les teues
pupil·les. caldrà dir com si les paraules pogueren res contra la fosca.
Quan penso en un escriptor, el primer que em ve al cap és si m'agrada o no, alguna obra concreta, un poema, qualsevol altre associació. De l'Emili Teixidor n'és l'amor a la lectura i als llibres. A ell li dec una bona part d'aquest amor, no podria dir en quin grau, és clar, però sí en un d'indubtablement determinant. Per fer el seu programa de llibres, Mil paraules, només li feia falta això; amor i llibres.
Se'ns ha atorgat en privilegi infondre en la bellesa l'ímpetu perenne, en el pas de l'efímer redimir-nos fins allò que roman. Mirem d'inscriure els gestos de la gràcia al nom autèntic. Donem-li forma a l'incommensurable.
Quan vulguis saber alguna cosa, i no puguis esbrinar-la meditant-hi, t'aconsello, estimat i enginyós amic meu, que en parlis amb el primer conegut que et trobis. No cal que sigui precisament una ment privilegiada, tampoc vull dir que l'hagis d'nterrogar sobre allò que cerques: no! (...) jo voldria que parlesis amb la raonable intenció d'instruir-te tu mateix, (...)
Sobre la progressiva elaboració dels pensaments a mesura que es parla. Escrit extret de Sobre el teatre de titelles i altres escrits Selecció, traducció i introducció d'escrits de Heinrich von Kleist d'Anna Montané i Forasté Papers amb Accent